Liściaste rośliny zimozielone zdobią ogród przez dwanaście miesięcy w roku. W przeciwieństwie do gatunków iglastych, ich wygląd zmienia się kilka razy w sezonie.
Pnącza, krzewy lub niskie gatunki okrywowe. Wszystkie mają jedną wspólną cechę – nie zrzucają liści jesienią i pozostają efektowne przez całą zimę. Z tego względu są bardziej wrażliwe na mrozy i wymagają specjalnej pielęgnacji niż pozostałe rośliny. Najlepiej je sadzić w miejscu ciepłym i zacisznym, nie narażonym na zimne podmuchy wiatru. Wtedy wiosną odwdzięczą się nam i zakwitną (np. różaneczniki, laurowiśnie) albo wydadzą kolorowe owoce, które przyciągną do ogrodu liczne gatunki ptaków.
Bluszcz pospolity, trzmielina Fortune’a i ostrokrzew
Gdy nadchodzą silne mrozy, liściaste krzewy zimozielone należy okrywać agrowłókniną. Jednak w czasie odwilży osłonę zdejmujemy, by roślina się nie zaparzyła. Nie można też zapominać o podlewaniu krzewów, gdy temperatura jest dodatnia. Słońce powoduje parowanie liści, a zimą roślinom w podłożu brakuje wilgoci. Jeśli więc nie będziemy jej dostarczać roślinom zimozielonym, nie przeżyją zimy z powodu tzw. suszy fizjologicznej, a nie silnego mrozu.
Najpopularniejsze gatunki zimozielonych roślin iglastych wśród krzewów to: ognik szkarłatny, mahonia pospolita, bukszpan wieczniezielony, ostrokrzew kolczasty, irga Dammera, laurowiśnia wschodnia. Zimozielone pnącza to silnie rosnący bluszcz pospolity oraz kilkumetrowa trzmielina Fortune’a. Wśród niskich roślin okrywowych i bylin zimą nie zrzucają liści: barwinek pospolity, ciemiernik, runianka japońska, częściowo bergenia sercolistna.
Ognik szkarłatny (Pyracantha coccinea) – ma nieduże, wydłużone liście, a na pędach ostre ciernie. Pomarańczowe, żółte lub czerwone owoce tego krzewu utrzymują się przez całą zimę. Ognik kwitnie na biało w maju i czerwcu przyciągając do siebie pszczoły. Dorasta do 1,5-2,0 m wysokości. Wymaga słonecznego, ciepłego stanowiska. Doskonale znosi formowanie, nie lubi jednak przesadzania.
Laurowiśnia wschodnia (Prunus laurocerasus) – krzew osiągający 2-4 m wysokości. Wymaga żyznego, wilgotnego i wapiennego podłoża. Najlepiej rośnie w miejscu słonecznym lub półcienistym. Od kwietnia do maja kwitnie na biało. Doskonała roślina na szpalery i żywopłoty. Nadaje się do sadzenia w najcieplejszych regionach Polski. Uwaga, wszystkie części laurowiśni są trujące.
Ciemiernik (Helleberus) – bylina osiągająca ok. 80 cm wysokości o grubych, skórzastych liściach. Kwitnie w listopadzie, grudniu lub w lutym i marcu, zależnie od gatunku. Preferuje zaciszne, zacienione miejsca w ogrodzie i próchniczne, wilgotne podłoże o odczynie obojętnym lub zasadowym.
Mahonia pospolita (Mahonia aquifolium) – dorasta do 0,5-1,5 m wysokości. Ma wydłużone, skórzaste liście z ostrymi ząbkami na brzegach. Kwitnie na żółto od kwietnia do maja. Późnym latem zawiązuje owoce – jajowate o niebieskiej barwie. Najlepiej rośnie na żyznym podłożu w zacienionym miejscu.
Runianka japońska (Pachysandra terminalis) – krzewinka osiągająca 20-30 cm wysokości. Doskonała do zadarniania powierzchni w cieniu drzew i krzewów. Ma ciemnozielone, błyszczące, ząbkowane liście. Kwitnie na biało w maju. Lubi żyzne, wilgotne podłoże. Rozrasta się dzięki podziemnym rozłogom.
Różanecznik (Rhododendron) – efektowny krzew osiągający od 0,5-2,0 m wysokości. Ma skórzaste, wydłużone i błyszczące liście. Kwitnie w maju i czerwcu na biało, różowo, fioletowo, żółto lub purpurowo, zależnie od odmiany. Lubi zaciszne, zacienione miejsca w ogrodzie i żyzne podłoże o kwaśnym odczynie. Najlepiej prezentuje się w większych grupach.
Barwinek większy (Vinca major) ‘Variegata’ – krzewinka rozrastająca się za pomocą podziemnych rozłogów. Ma sercowate liście z białym brzegiem. Dorasta do 30 cm wysokości. Kwitnie na niebiesko od kwietnia do maja, ma niewielkie wymagania w stosunku do podłoża i najlepiej rośnie w cieniu pod krzewami.
Zdjęcia: 123RF, pixabay.com/Hans Braxmeier
