Doskonale wyglądają w dużych i małych ogrodach. Są łatwe w pielęgnacji, a ich parasolowate korony z pędami zwieszającymi się do ziemi dodają uroku roślinnym kompozycjom.
Wierzba (Salix) to roślina bardzo łatwa w uprawie i niewymagająca specjalnie skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych. Najczęściej kojarzy się z wiosną i kwitnącymi baziami. Warto jednak zwrócić uwagę na walory dekoracyjne licznych gatunków i odmian ozdobnych oferowanych przez szkółki i centra ogrodnicze. Wierzby osiągające pokaźne rozmiary pięknie prezentują się w dużych ogrodach i założeniach parkowych. Kilkumetrowe drzewka z powodzeniem można sadzić w ogrodach przydomowych. Natomiast odmiany szczepione na pniu z parasolowatą koroną, poskręcanymi w długie loki pędami i barwnymi liśćmi nadają się do małych miejskich ogrodów oraz do sadzenia na rabatach pomiędzy innymi krzewami i kwitnącymi bylinami.
Wierzba całolistna (Salix integra) ‘Hakuro-nishiki’
Zarówno odmiany krzaczaste, jak i drzewiaste wymagają słonecznego stanowiska. Poza tym większość wierzb jest odporna na mróz i ma niewielkie wymagania w stosunku do jakości podłoża. Przy wyborze odmiany trzeba jednak zwrócić uwagę, czy preferuje ona miejsce suche czy nieco bardziej wilgotne. Każda bowiem ma nieco inne wymagania. Szybko rosnące odmiany trzeba regularnie ciąć. Zabieg ten sprawia, że ich korona staje się regularna, a szybko rosnące pędy nie płożą się po ziemi.
Odmiany wierzb szczepionych na pniu nadające się do małych ogrodów – wierzba iwa (Salix caprea) ‘Curly Lock’ i ‘Kilmanrock’, wierzba oszczepowata (S. hastata) ‘Wehrhahnii’, wierzba szwajcarska (S. helvetica), wierzba całolistna (S. integra) ‘Hakuro-nishiki’ i ‘Pendula’, wierzba wełnista (S. lanata), wierzba mupińska (S. moupinensis), wierzba purpurowa (S. purpurea) ‘Nana’ i ‘Pendula’, wierzba płożąca odmiana srebrzysta (S. repens var. nitida), wierzba dalekowschodnia (S. subopposila), wierzba sachalińska (S. udensis) ‘Sekka’.
Rzędy ogłowionych wierzb to dobrze znany element naszego krajobrazu. Taki rodzaj przycinania koron stosuje się u szybko rosnącej wierzby kruchej i wierzby białej. Zabieg przeprowadza się co 4-5 lat i jest korzystny zarówno dla samych drzew, jaki i dla zwierząt. Kruche, nie przycięte gałęzie wspomnianych gatunków pod wpływem wiatru często ulegają wyłamywaniu, gdyż drewno wierzb jest miękkie i nietrwałe. W koronach ogławianych drzew schronienie znajduje wiele gatunków ptaków, a dziuple i szczeliny pni to kryjówki dla drobnych ssaków i gadów.
Warto wiedzieć, że w Polsce działają towarzystwa przyrodnicze, które propagują ogławianie wierzb. Zabieg przeprowadza się zwykle na początku lutego. Pamiętajmy jednak, że innych gatunków drzew nie wolno ogławiać i tego typu zabiegi je szpecą.
Drzewiaste gatunki wierzb można wykorzystać w ogrodzie do tworzenia oryginalnych form. Miękkie młode pędy daje się splatać i tworzyć z nich zielone obwódki lub żywopłoty. Materiał na plecione płotki można pozyskiwać z rosnących w ogrodzie okazów wierzb. Przycinane pędy roślin z łatwością się ukorzeniają.
Wierzba płacząca (Salix ×sepulcralis) ‘Chrysocoma’
Odmiany drzewiaste świetnie prezentują się na rozległych trawnikach i nad zbiornikami wodnymi. Dlatego bardzo często można spotkać je w polskich parkach. Ich korona jest bardzo szeroka i pod nią można urządzić miłą zieloną altanę, miejsce do letniego wypoczynku. Drzewiastym pokrojem wyróżniają się, m.in., wierzba babilońska (Salix babylonica) ‘Tortuosa’, wierzba (Salix) ‘Erythroflexuosa’ oraz wierzba płacząca (Salix ×sepulcralis) ‘Chrysocoma’.
Niestety wierzby są często atakowane przez szkodniki i choroby roślin. Najczęstszymi chorobami, jakie występują u tych roślin to rdza, zamieranie pędów, czerniak oraz parch. Szkodniki, które spotkać można na wierzbach to mszyce, przędziorek wierzbowiec, rynnica wierzbowa i pienik wierzbowy.
