Drzewo iglaste naturalnie występujące na terenie Polski. Dorasta do 40-50 m wysokości. Ma smukłą, stożkowatą koronę. Dolne gałęzie świerka przewisają, zaś górne na ogół pozostają rozpostarte w poziomie. Kora drzewa jest czerwonobrązowa lub szarobrązowa, w dolnej partii pnia łuszczy się. Pędy mają kolor jasnobrązowy. Zaostrzone, ciemnozielone igły są krótkie (1-3 cm) i sterczą. Świerk kwitnie wiosną i wytwarza męskie oraz żeńskie kwiaty na jednym egzemplarzu (roślina jednopienna). Kwiaty męskie są podłużne i żółte, zaś żeńskie mają barwę czerwonofioletową i wyrastają na końcach pędów. Szyszki, początkową są zielone, lecz w miarę dojrzewania stają się jasnobrązowe. Mają 10-15 cm długości i zwisają. Pod łuskami ukryte są czarne nasiona zaopatrzone w skrzydełka.
Ze względu na wielkość świerk nadaje się wyłącznie do dużych ogrodów. Roślina ta ma płytki system korzeniowy, dlatego najlepiej ją sadzić na stanowiskach osłoniętych od silnych wiatrów. Gatunek ten nie lubi zanieczyszczonego i suchego powietrza, nie można go więc sadzić w miastach.
Świerk może być sadzony jako pojedynczy okaz oraz stosowany do zakładania wysokich, strzyżonych żywopłotów, gdyż dobrze znosi cięcie.
Podłoże
Piaszczysto-gliniaste, świeże i lekko wilgotne
Stanowisko
Słoneczne lub zacienione
Walory dekoracyjne
Pokrój, igły, szyszki
Pielęgnacja
Podlewanie, szczególnie w okresach suszy oraz zimą w czasie odwilży. Nawożenie preparatami przeznaczonymi do gatunków iglastych.
