Pojawia się wczesną wiosną. Można go spotkać głównie w lasach, wzdłuż dróg, rowów melioracyjnych, strumieni i rzek. Nie jest rośliną ozdobną. Wręcz przeciwnie – uznawany jest za chwast. Ale ma właściwości lecznicze.
Podbiał pospolity (Tussilago farfara), gdy kwitnie od marca do maja, przed rozwojem liści, tworzy nieduże kępki (ok. 30 cm wysokości). Zwykle pojawia się, gdy na ziemi w lesie leży jeszcze dużo suchych liści lub podłoże okryte jest zeszłoroczną, żółtą trawą. Należy do rodziny astrowatych. Spotykany jest niemal na całym obszarze Polski.
Ma charakterystyczne, omszone łodygi pokryte łuskowatymi liśćmi. Zwykle w kępce widać kilka kwitnących kwiatów, kilka takich, które dopiero niebawem się rozwiną i kilka ciemniejszych, które już przekwitły. Kwiatostany są jasnożółte i znajdują się na szczycie łodygi. Pod ziemią znajduje się kłącze, które może osiągać nawet 1 metr długości. Owocostany podbiału przypominają nieco dmuchawce mniszka pospolitego.
Właściwości lecznicze podbiału
Już w starożytności liście oraz korzenie podbiału pospolitego wykorzystywane były przy leczeniu kaszlu, astmy i zapaleniu oskrzeli. Napar z liści ma bowiem działanie wykrztuśne. Obecnie roślina ta wykorzystywana jest, między innymi do produkcji tabletek do ssania przy leczeniu gardła. Liście podbiału znajdują również zastosowanie w leczenie chorób skórnych.
Sercowate liście podbiału rozwijają się w maju. Mają ząbkowane brzegi, są duże i od spodu pokryte szarym nalotem. W celach leczniczych zbiera się tylko zdrowe blaszki; najlepiej w pogodne i suche dni.
